У цёткі Ганулі чатыры дачкі,
Прывабныя дочкі ў Ганулі!
Забралі прывабных чатыры зяцькі,
А цётку ў шаўкі апранулі.
Ходзіць Гануля,
Спявае Гануля,
Каб вёска ўся чула,
Каб людзі ўсе чулі,
Якія дасціпныя дочкі ў яе,
Як хітра іх замуж яна аддае.
Пачулі пра гэта чатыры зяці
І ўсе паспяшалі да цешчы прыйсці.
— Ах, мамачка,— кажа так
Першы ёй зяць,—
Я сам здагадаўся дачку тваю ўзяць!
І гэтак жа горача
Кажа другі:
— Нямала па мілай
Я сох ад тугі!
І трэці за імі:
— Не крыўдзі нас, мама,
Дачку тваю сам выбіраў я таксама!..
І толькі чацвёрты:
— Што ж, праўда твая —
Ты хітрая, цешча, а блазен быў я:
Ты сілай, ты сілай
Мяне ажаніла,
Мяне ажаніла
І перахітрыла —
Пасаг абяцала,
А дзе той пасаг? —
Так зяць прамаўляе,
А ўсмешка ў вусах.
— Дык вось што за цаца ты,—
Крыкнула цётка,—
Табе я ўзрасціла
Такую лябёдку,
А ты мне хлусіць яшчэ вырашыў, кат,
Вяртай жа дачку маю зараз назад!
Ходзіць Гануля,
Бушуе Гануля,
Каб вёска ўся чула,
Каб людзі ўсе чулі,
Якая ў Ганулі
Пакора-дачка:
— Кіне, кіне свайго мужыка!
Дачка ж — паспрабуй-ка яе ты вярні,
У маці ўдалася, ад мужа — ні-ні! —
Смяецца ды мужа раз-пораз цалуе
І нават не гляне на маці старую.
Тут бачыць Гануля —
не прост яе зяць,
Такі, браце, зяць —
з яго нечага ўзяць,
І пляснула ў ладкі:
— Дык што ж вы, сыны
Сядайце, частуйцеся, ешце бліны!
І потым, як зноў загуляе, бывала,
Пра ўсё ў сваіх песнях Гануля спявала,
Пра тое ж, як замуж дачок аддавала,
Казаць не любіла, не прыпамінала...
1955