У душу уваходзіць нешта новае...
Што? —
Яшчэ не ведаеш і сам...
Толькі ўжо з ранейшаю высноваю
Нечага, відаць бы, не пісаў.
Ну, а што ж,
А як жа слова шчырае,
Для якога век свой праслужыў?..
А яно ка мне,
як птушка з выраю,
Хай ляціць,
каб нанава я жыў.
Веру — дарагое, запаветнае,
Што было апораю ўсяму,
Не пакіне дзён маіх бясследна...
Бо другога — знае — не прыму!..
1964