Ой, зарадзілі сільна, буйна
Ягады ў бары.
(З народнага)
Сярод лістоў, пад сцюжай абгарэлых,
Калі мятуць іх мётлы непагод,
Прыгадвалася мне, як ты сустрэла
Мяне калісьці светла ля варот.
Сярод снягоў, сумётаў прыдарожных,
У клопатах, каб хоць касцёр не згас,
Я ўспомню, як на заклік мой трывожны
Ты словы ласкі слала мне не раз.
Сярод пялёсткаў руж і медуніцаў,
Калі звініць прастораў чысціня,
І ў сто гадоў прыпомніцца й прысніцца
Адданых тваіх вуснаў цеплыня.
А ў той усёй, усёй красе на свеце —
У сполаху ліпнёвых зараніц
Мне захавае памяць спеў аб леце,
Аб шчасці маладым сярод суніц.
Парой суніц, на сонечнай паляне,
Дзе ліпеньская слалася духмень,
Сустрэлі мы з табою тое ранне,
З якім прыходзіць самы ясны дзень.
Мы толькі ўдвух былі прад светам родным,
І свет вітанняў нам не выбіраў,
Ён нас вітаў
птушыным спевам згодным,
Расой сцяжын, спакоем дрэў і траў.
І шчасце наша — не неспадзяванка —
Было такім жа поўным з тым жыццём,
Як з ягадамі спелымі
лубянка,
Прыкрытая калінавым лісцём...
Даўно?.. Даўно ці не... Магчыма, ўчора...
Учора і сягоння. Дзень у дзень.
Пакуль плывуць
з зялёным бляскам зоры,
Пакуль спявае сонечны прамень,
Пакуль гамоніць бор над ціхай сховай,
Дзе ягады выходзяць
нас страчаць,
Пакуль гучыць у сэрцах тое слова,
Што іхняй прагай дадзена гучаць,
Пакуль ёсць ты, а значыць —
непагасны
Агонь жыцця на самы доўгі час! —
Датуль мне пець аб шчасці з доляй яснай —
Ва ўсім, ва ўсім. Што вокал нас і ў нас.
1958