У глухой, затхлелай студні я жыву.
Дым з туманам — дзень і ноч на галаву.
Дзе ты, сонца?
У бясконцую зацьмень
Хоць аднойчы б ты прынесла мне прамень.
Я ўстаю на ранку — б’ецца ў скронях звон.
Я кладуся — не дае заснуць мне ён.
Я ўсю ноч у млоснай стоме бачу сны:
На званіцах цяжка бухаюць званы.
Кінуць-рынуць бы, пабегчы ў цішыню.
Ды з усіх бакоў — то стрыт, то авеню.
Небаскробы, палісмены, п’яны зброд
І вар’яцтва:
бег, енк, рык, лёт.
Хочаш смейся, хочаш плач, а хоць крычы.
Але сэрца зноў загадвае: маўчы!
Ты не сам, не па сабе, ты на пасту.
Дачакайся: гоніць час тваю вярсту!
І скрыпіш зубамі, ціснешся ў камок.
А з вышыняў наплывае гул і смог.
Паласуе крык сірэн у сто радоў...
Засынаю... «Ці надоўга?..»
засынаю...
«ці на доў...»
Кастрычнік 1969,
Нью-Йорк