Лес быў ціхі і пануры,
Як пасля вялікай буры.
Глянеш — граб і клён
Спяць, змарыў іх соп.
Сон змарыў і ўскрай альховы,
І гушчар густы хваёвы,
Праміналі дні
Ў сумнай цішыні.
Ды аднойчы на марозе
Абудзілі лес палоззі,
Паміж дрэў пабег
Дружны гоман-смех.
Падшукалі лесарубы
Кут у лесе, сэрцу любы,
Слаўны кут лясны.
Стаўце буданы!
Зазвінелі тапарамі,
Абагрэўся лес кастрамі,
Ззяюць аганькі,
Ніцяцца дымкі.
Не лясною цвіллю спрахлай —
Бульбай печанай запахла.
Рыбай-акунём,
Піпкай з тытунём.
А праз дзень — другое дзіва:
Пасля працы рупатлівай
Ад шашы ў палёх
Шлях у лес пралёг:
Заглядзеліся крушыны:
Па шляху бягуць машыны,
Цяжка ідучы,
Стогнуць цягачы.
Колькі тут магутнай сілы!
Запусцілі людзі пілы
І з хвіліны той
Страцілі спакой.
Многа ім патрэбна бёрнаў
Для калгасных хат прасторных,
Гмахаў гарадскіх,
Цэхаў завадскіх.
Грукацяць, гудуць маторы
Ці пры сонцы, ці пры зорах,
Калі ў працы лад,
Кожны сэрцам рад.
Перамог лес сон зімовы,
Сон маркотны і суровы,
Скінуў снег з плячэй,
Дыхаць стаў лягчэй.
Рад ён шчыра, што прасека
Пад рукою чалавека
Вунь аж да сяла
Роўна пралягла.
Прыйдуць стуль вясною ветры,
Раскалышуць яго нетры,
Зерні з дрэў саб’юць,
Парасткі ўзрастуць.
І падымецца навокал
Маладняк густы высока,
Каб заўжды, заўжды
Лес быў малады!
1953