Ціха ўвойдзе сястрычка,
Нібы вінаватая...
Перапросіць:
— Даруйце,
Да вас я няпрошана зноў...
І апусціцца шпрыц.
І праз момант —
Хіснецца палата,
Гайдане галаву
Нейкі гул —
можа, ў сотню званоў.
Эх, сястрычка, сястрычка...
А ты ж абяцала...
Абяцала мне
зелля такога
Не прыносіць
ні кропелькі больш...
А палата плыве.
І кудысь адступаюць памалу,
Але як жа памалу! —
Глухая самота і боль.
Зноў, як кожнага дня,
Ужываешся ў будзень бальнічны,
Зноў ідуць думкі-думы
Па тых жа, штодзённых, кругах.
Ловіш мройны, далёкі
Аціхаючы гром навальнічны,
І няма сутрымання —
Аж абпальвае скруха-туга.
Але хай хоць і скруха,
Найсамая горкая ў свеце,—
Толькі б зноў бы —
хутчэй бы, хутчэй бы
Адпусціла вось гэта турма.
Толькі б вырвацца к сонцу —
У сцежкі, у ліўні, у квецень!..
Ды куды ірванешся?..
Ці ўзнімешся з ложка?..
— Эх-ма!..
Цяжка дыхае побач
Ветэран —
грудзі ў ордэнах Славы,—
Стогне колькі ўжо дзён
Ад іржавых асколкаў вайны;
Трызніць гулам атак
Пад Масквой, над Арлом і Варшавай...
Ды і ўвесь тут шпіталь —
Пра баі успаміны адны...
Ды і ўвесь тут шпіталь —
Быццам водгулле
бітваў далёкіх;
Ад уздыхаў гарачых
Аж кругам ідзе галава...
Хоць бы хто здагадаўся —
Зусім
Нашы выставіў вокны! —
Хай бы нас пагаілі
Спеў ліўняў,
трава,
сінява...
1984