У памяці сцелюцца
Чорныя цені вайны.
Роў за аселіцай...
Падаюць маткі, сыны...
Роў за аселіцай...
Крыкі палонных-сяброў...
Ворагі цэляцца —
Поўніцца, поўніцца роў...
Сэрца заходзіцца.
Чым утаймуеш тугу?
Што я зраблю для вас?
Толькі памерці магу.
Ды па-над прысакам
Чую — жвір словы сякуць:
«Ты мусіш выстаяць —
Нашых пакут не забудзь!»
1943