Напіўшыся сонца над Мінскам,
Нястрымны, упэўнены, смелы —
На галаву Дзяржынскага
Сеў голуб белы.
Сеў, азіраецца горда:
Ці бача яго
шызачка-любка —
Лепшага ў свеце горада
Лепшая галубка?..
Галубка
бача каханага
І села б з ім побач ахвотна.
Ды толькі...
«Ах, што ж ты, абраны мой!..» —
Хоча крыкнуць маркотна.
«Ах, што ж ты,—
ёй хочацца крыкнуць,—
Хоць трошкі б
меў асцярогі!..
Бо гэта ж сам Дзяржынскі,
Самы са строгіх строгі...
Хоць і маўчыць ён,
навекі
Славай уліты ў бронзу,—
Ды раптам адкрые павекі
І ў гневе
пагляне
грозна!..»
Не ведае яна, ясачка,
Не ведае, не адчувае,
З якою
Дзяржынскі
ласкай
Голуба
на чале
трывае.
Не ведае,
з якою чуласцю
Усё ён стрываць гатовы,—
Толькі б
заўсёды чуліся
Яму
галубоў размовы...
Толькі б ведаць,
што ў клопаты
Спакойна крочыць Радзіма...
Што маці
дзяўчат і хлопцаў
З сонечнымі
гадуюць
вачыма...
Што хмары нідзе не збяруцца
Над роднай {збяруцца
Ііад родпай }зямлёю мілаю...
І чысты
меч рэвалюцыі
Іржа забыцця
не выела...
...Коціцца з грукам па Мінску
Лета гарачае кола...
На галаве Дзяржынскага
Буркуе шчаслівы голуб...
Буркуе, іскрынку-роску
Ловіць з лісточка дзюбай...
«Ды не бойся ж!..» —
звонкагалосы
Падахвочвае любку любую...
І галубка —
быццам карункі
На шыі
шызыя
ніжа...
І галубка —
танцуе струнка
І да любага — бліжай, бліжай...
А навокал —
зяленіцца, звоніцца,
Шчырэе, шчыруе горад.
А на горад —
лье густа
сонца
Праменні
блакітнага мора.
А ў праменнях
на вуліцах Мінска
Пяюць
пра мам сваіх
дзеці...
На галаву Дзяржынскага
Падае з ліп квецень...
1978