Толькі граў бы гармонік
ды бубен не ціх.
Толькі б слухаць загады
рук цёплых тваіх.
Толькі ў вочы б глядзець,
не ўпусціць іх святла.
Толькі ўсмешку ўтрымаць,
што душу апякла.
Толькі б ногі траплялі
усё ў такт, усё ў такт.
Толькі б бачыць ухвалу:
«так, мой міленькі, так!»
Толькі б сэрца да сэрца
імкнулі настрэч.
Толькі б хустка шаўковая
пырхнула з плеч.
Толькі б позіркам ты —
паказала падняць...
Толькі б вусны сышліся —
не разняць, не разняць...
1984