У той міг, калі ты, адвёўшы пагляд,
Аддала мне моўчкі мае ўсе лісты,
Я адно толькі шчыра прамовіў, як брат:
— Будзь шчасліваю ты.
Мы сустрэнемся, ведаю, некалі зноў,
Перайшоўшы цераз расстання хрыбты.
Не чакай ад мяне тады іншых ты слоў:
Я скажу:
— Будзь шчасліваю ты.
Будзь шчаслівай, калі толькі можаш ёй быць,
Атрымаўшы пярсцёнак свой залаты.
І забыўшы, як ноччу касцёр гарыць
І аб чым шумяць над ракой чараты...
1956