Чаканне з трывожнымі днямі,
Усё — для чаго, для чаго?
Для новага дзіва між намі,
Для звонкага крыку твайго.
Высокі, шчаслівы, адвечны
Крык першых трывог і надзей.
Як знак, што ў сям'і чалавечай
Адвечна —
дарога людзей.
І вось дзеля гэтай дарогі,
Адкрыўшы ўсім новы свой дар,
Устаў ты на ўласныя ногі —
Як новы зямлі гаспадар.
Упарта ступаеш, ступаеш,
Упэўненым робіцца крок.
І гневаешся —
не пускаюць
У свет таямніц, за парог.
Ну, што ж, калі звычка такая —
Стрымаць, каб не быў завадным...
Ну, што ж, брат, такое бывае
Не толькі з табою адным...
А ты не спыняйся, цягніся
Да клямкі,
ірвіся з дзвярэй.
А ты, брат, на волю імкніся,
Ідзі ўсё смялей і смялей!
Ідзі і не бойся ні ўпасці,
Ні нават ударыцца, ўнук.
Бо глянь, колькі з ласкай і шчасцем
Сустрэць цябе
цягнецца рук...
1981