Ураніла лісток бярозка,
Засаромелася, затрымцела.
Крый бог,
пойдзе гуляць пагалоска,
Што нездарма пажаўцела.
Крый бог, пойдзе лясная плётка
Ды пра ўсё, што душы так люба:
Каб лісток яе
сцежкай кароткай
Дакаціўся да польнага дуба.
Каб сказаў там,—
хай знае асілак,—
Пра яе парыванні і мары —
Як ёй хочацца побач быць з мілым,
Як ёй страшна,
калі грымяць над ім хмары...
Ураніла лісток на світанні
І трапеча бярозка, шапоча...
І не ведае,
што дуб —
з прызнаннем
Ліст таксама паслаць ёй хоча.
Хоча паслаць ліст —
і пякучасці ў сівера просіць,
Ды не можа таго дачакацца.
І шуміць дуб гнеўна:
разгайдай мяне, восень,
Разгайдай,
каб мог ліст адарвацца!..
1978