Шчыруе на патэльні яечня,
паціху сала сквярэцца.
Маці наразае хлеб.
Расчыняе пад сонца акно.
І роздумна прамаўляе:
— Калі вядзецца,
Калі вядзецца,
дык і на трэску прадзецца,
А як сарвецца,
дык не хоча і на верацяно...
Гэта яна так спагадна
Зазірае ў мае хваляванні.
А я, як калісьці з калыскі,
Слухаю
і, здаецца, чуваю свой рост.
І адступаюць з сэрца згрызоты,
як з поля туманок прад світаннем,
Перад матчынай мудрасцю —
На тысячы вёрст.
Ах, як жа мы — думаю —
Прывыкаем насіцца, бы з нейкім цудам,
З кожнай сваёю болькай,
З кожным трымценнем сваім!..
А маці далей:
— Спяшаючы, не вынось прысуды,
Кожны пачатак цяжкі,
але добраму добра ўсюды,
Вялікага дуба не бывае
з карэннем малым.
— Не ступай у пусты след
і памятай:
і сонца не ўсім уладзіць,
Без уверу няма сілы,
А ўпалага і верабей дзяўбе.
Не шукай шкадавання
ў любой спагадзе,
Не той моцны, хто стрымлівае коней,
а хто ўмее стрымаць сябе.
— А яшчэ, сынку:
трэба нахіліцца, каб з крыніцы напіцца,
А яшчэ — да чыстай крыніцы
Сцежка ўтоптана скрозь...
І я зрываюся з месца.
— Мама!..—
І дзіўлюся: няўжо то сніцца?
Як гулка гучыць слова «мама»! —
нібы яго вымавіў хтось.
— Мама!.. Мама!..—
і старэнькія рукі цалую.
— Мама!..—
цалую скроні сівыя яе.
— Даруй, любая мама,
за слабасць маю малую.
Прашу цябе:
скажы, што не чула
ні слова пра скаргі мае!..
Маці наразае хлеб.
Падбірае крошкі з абруса.
Ставіць на стол яечню.
Налівае ў карэц малака.
Тады чую:
— Балючай раны, сынок, не дражні,
мудрым будзь, ды не мудруйся,
Узяўся сад садзіць — дык садзі,
не кажы, што нядужа рука...
1974