Праклюнуліся і глядзяць на свет
Праз сузор’е маёвых расін.
І глядзяць на свет, бы на светлы страх.
Ну якраз як маленькі наш сын.
І як бы выбіраюць: а што ж рабіць
Пад сузор’ем маёвых расін —
Ці трымацца зямлі, ці да сонца расці?..
Ну якраз як маленькі наш сын!
Мы, што зерні тут сеялі,— мы з табой
Гэтых парасткаў ведаем лёс:
Хутка ўстануць яны
Сцяной збажыны
Між зямлёй і блакітам нябёс.
І такою ім сілай валодаць калісь,
І такой прыгажосцю ім ззяць,
Што — я веру — ўсе людзі па ўсёй зямлі
З цёплай ласкай на нас паглядзяць!..
А пакуль — ну, што за кволы ў іх стан! —
Ну, няйначай — на рукі вазьмі.
Ну, няйначай — пад свежым ветрам вясны
Захіні іх сваімі грудзьмі.
Праклюнуліся і трымцяць, трымцяць...
І не знаюць, што ў ходзе часін
Іх чакае вялікі і светлы лёс...
Ну якраз як маленькі наш сын!
1958