«А я ў полі жыта.
У полі
Жыта
Жала...» —
Песня, жаночая, светлая,
Жыта крылом расхінае,
Крочыць
Па жыце;
З палеткаў
Жніўныя скарбы збірае.
А поле жытнёвае —
Вачмі не акінуць,
А жыта ліпнёвае —
Сцябло — чараціна.
Буйнае, рослае з коласам важкім,
Нават і песні змагчы яго цяжка.
А ўсё ж не спыняецца песня, мацнее,
Імкне ўсё далей, і за ёю
Спяшаюцца з ранку да вечара жнеі
Вясёлай сям’ёю.
Спіна — як нямая;
І млосці — не ўтоіш.
Але ж радасць якая!
Жыта ж якое!
Калі па-над ім і пральецца твой пот,
Дык хто пашкадуе,— бо гэтакі ўрод!
Ўвіхаюцца з ранку да вечара жнеі,
Дужэе жаноцкая песня, мацнее
І вось ужо вырвалася на прастору,
Ляціць па-над шляхам, над лугам,
над борам
І шчыра і проста расказвае свету
Пра ўвішную працу, пра яснае лета:
— А я ў полі жыта,
У полі
Жыта
Жала...
1946