Успомні ростані, нягоды —
Жыццё наяве, а не ў сне...
У шлях нялёгкі мой
Заўсёды
Сваю ты слала ўсмешку мне.
Адну, адну ўсяго усмешку!
Але якім я дужым быў
На ўсіх на тых
Суровых сцежках,
Прайшоў якімі не любы!
Я верыў так, як можна верыць
На гэтым свеце толькі раз,
Што зноў сустрэча
поўнай мерай
Сваім святлом абдорыць нас,—
І ні агонь, ні бураў хвалі,
Ні нават смерць сама — нідзе
З тваёй усмешкай не стрымалі
Мяне ў гадоў маіх хадзе...
Цяпер ты больш руплівай стала,
Больш клапатліваю,—
заўжды
Даеш мне ў шлях парад нямала,
Хлеб, соль кладзеш: — Не знай бяды...
А мне чамусьці з гэтай ласкай,
Хоць і ісці куды бліжэй,
Як з нейкай мулячай завязкай,
Усё цяжэй, усё цяжэй.
Ні хлеб, ні сэнс парад руплівых —
Нішто душы не закране.
Прашу! — каб быць ізноў шчаслівым
Вярні былую ўсмешку мне!
1962