Дзе сонца ўсход, дзе акіян сінее,
Ёсць мірны край, маленькі край — Карэя.
Маленькі край, але багаццяў поўны,
Маленькі край, але такі чароўны...
Аж дух у Гары Трумэна займае,—
Так хоча панаваць у гэтым краі.
*
Узросшы ў уол-стрытаўскіх пакоях,
Даўно ўжо трызніць гэты кат вайною.
Даўно ліхвяр з ліслівым хцівым тварам
Прывык шукаць для новых войн ахвяры.
Стаптаўшы светлы гонар чалавека,
Ён золата рабіў з нядолі грэкаў;
З арабскай роспачы, з іранскіх слёзаў
Выкачваў нафту ён для бамбавозаў.
І вось і сёння ён, ліхвяр крывавы,
Паслаў наймітаў на шляхі няславы,
Каб свет зглушыць агнём і дынамітам,
Паслаць знішчэнне нівам і барам,—
Сягоння хіжай хеўры Уол-стрыта
Метал патрэбен з назваю вальфрам.
*
Вальфрам, вальфрам!
Ты робіш сталь нязломнай.
Вальфрам! Ты робіш вострым нож і штых!
І вось чаму ты, Джо, як воўк бяздомны,
У свет пайшоў ад родзічаў сваіх.
Ты бачыш кроў і карэянак слёзы,
Пажары, што пасеяў ты, салдат.
Скажы нам — што было табе пагрозай
Далёка там, ля калумбійскіх хат?
*
Але не чуе Джо. Ля чорнай ямы,
Што вырыў уол-стрытаўскі снарад,
Магчыма, каля самага вальфрама
Вось ён ляжыць, зняслаўлены салдат.
А па-над ім, увесь у жорсткіх ранах,
Ад спаленай Улсані да Пхеньяна,
Караючы, нясхільны і суровы,
Стаіць народ, мір адстаяць гатовы.
І сонца ўсходзіць, і прастор сінее,
І ўсё стаіць няскоранай Карэя.
І чуе Трумэн: грозна паміж скал
Грыміць якісь няведамы метал.
*
Грыміць метал мацней, чым навальніца,
Што аж чарнеюць сэрцы ў чужаніцаў.
Грыміць метал так, што між двух палат
У Белым доме зелянее кат.
Так, пралічыўся ён. Не думаў ён ніколі,
Што ёсць метал жыцця, метал красы і волі.
Што ёсць метал, які завецца гневам.
Метал, які жыццём у сэрцах б’ецца.
Што для сяброў звініць вясновым спевам,
А для забойцы бурай узнясецца.
*
Дзе сонца ўсход, дзе акіян сінее,
Ёсць мірны край, маленькая Карэя.
Народы з ёй любоў і гнеў з’ядналі,
Надзеі міру ў кліч магутны зліты.
І ён гучыць прысудам з мірнай далі
Падпальшчыкам вайны і іх наймітам.
1951