Была вясна, і квецень,
І смех, і плёскат хваль.
І аж на ўсёй планеце
Я чуў мажорны вальс.
Каханыя, за рукі
Пабраўшыся, брылі.
І стройна
вальса гукі
У душах іх плылі.
Матулі над калыскамі
Ўсміхаліся малым.
І гукі вальса блізкім
Рабілі шчасце ім.
Ці людзі хаты крылі,
Ці ткалі паясы,—
Ляцела ўсцяж на крыллях
Мелодыя красы.
І раптам — быццам нехта
Паклаў замок замоў,—
Я чую: над планетай
Вясёлы вальс замоўк.
Няветлівая, хмурная
У бляску цуда-дня,
Нібыта перад бураю,
Настала цішыня...
Ах, людзі, пакуль жыць мне
Прашу,
прашу я вас,
Чаму ён сціх, скажыце,
Ваш незабыўны вальс?
Ці вы раптоўна ўспомнілі
Над светам чорны грыб?
Ці гвалт эрзац-наёмнікаў
Пачулі ля сяліб?
Ці крыўду нехта ў вочы
Вам кінуў з прагай слёз?
Ці нехта напрарочыў
Гаротны ўсім вам лёс?
Ах, людзі, людзі, верце,
Вас гора не кране!
Ёсць сіла супраць смерці —
Са мной яна, ў мяне.
Я кіну нават любую
Паэзію маю,
Каб зберагчы ад згубы
Вам радасці ў баю.
Я кроў, пакуль барвяніцца,
Аддам за родных вас,
За сонечныя раніцы,
За ваш сусветны вальс!
1961