Вандроўніка не будзі. Няхай спачывае,
Паклаўшы галаву на далонь.
Ён сам праз сон заўжды адчувае,
Калі патухае агонь.
І ні сон яму ніякі не сніцца
Пра імжу ці пра буру ў лясах.
А чуе вандроўнік,
як на расніцы
Ападае світання раса.
Дарожнае непаўторнае дзіва.
Ён раптам услухаецца ў цішыню.
І ўсё зразумее,
і праз міг рупліва
Увіхаецца, ўзрушаны, каля агню.
Вось так і ў мяне, і ў цябе, дарагая.
Не кажы мне,
калі разлюбіш мяне.
Колкая песня тады зашугае
І сэрца няшчадна маё краяне.
І я ўстану, як вандроўнік, трывожна
Агонь пачуцця ратаваць ад бяды.
Любая! Прашу цябе: калі можна —
Не перашкаджай мне тады.
1966