Калі мы толькі ў жыццё ўступалі,
Былі яшчэ юнакі,—
Дзяўчаты кашулі нам вышывалі
У сінія васількі.
І зараз успомню: як высыпле вёска
У поле пад звон сярпоў,
Дык аж цямнелі
шнурыны-палоскі,
Сінія ад васількоў.
Вось і дажынкі. Якім небагатым,
Лета, ты едзеш у двор.
І тужылі
і не глядзелі дзяўчаты
На свой вышыванняў узор...
Тыя ўзоры юнацтва даўно пабялелі,
Не сумуйце па іх, сябры.
Мы сінія камбінезоны адзелі
І селі на трактары.
Пракацілася рэха іх сугалосся
Па палявой шырыні.
Не васількамі, а буйным калоссем,
Лета, нам сэрцы крані.
Новыя дай вышыванняў узоры
Для працавітых дзяўчат.
Вось яно, наша хлебнае мора,
Коціцца за далягляд!
І ў гэтым багатым разліве шумным
Спалоханы зірк васількоў
Здаецца нейкім прывідам сумным
З нейкіх далёкіх вякоў.
1951