Вянок любімай Беларусі —
З праменняў весніх і зарніц,
З надзей, якіх маўчаць не змусяць,
З пачуццяў, што не ўпадуць ніц.
Вянок з гадоў, з напеваў наскіх,
З крыві маёй і чыстых слёз,—
Усё жыццё,
як віцязь з казкі,
Я праз вятры і буры нёс.
Стаю, схіляюся ўлюбёна,
Гляджу адданымі вачмі...
Мой сын, вянок жыцця зялёны —
То сэрца спадчына... Вазьмі.