Пакуль над дарогаю
Сполах
Крылатых зарніц не пагас,
Мы не маглі заснуць
Пад полагам летняе ночы:
Столькі гукаў наўкола
Жыло, зачароўвала нас,
Што, здавалася,
Кветкай купальскай
Вось-вось зацвітуць нашы вочы.
Дома...
Колькі год мы ўжо тут
не былі...
Пасля грозных баёў,
Пасля слынных, суровых паходаў
Як жа радасна чуць
Голас велічна-шчодрай зямлі,
Дзе так шчыра, так лёгка
Красуе ў прыволлі прырода.
Дзесь ускрыкам бабёр
Каля хаты склікае дзяцей.
Птушка
Села спачыць
На аціхлую нашу гармату.
Водар густа ідзе ад палёў —
Грэчка цвіце!
А плёскат крыніц
наплывае
Жывым перакатам...
У хвілі ж, калі заціхаў
Вялікі і радасны свет,
Мы чулі,
Як падалі росы
На цёплыя пожні і ўзгоркі.
І як у азёры і рэкі,
Пракрэсліўшы светлы след,
Ляцелі,
Вітаючы наша вяртанне,
Вандроўныя зоркі.
1945