Як ударыў бубен гулка —
Змоўкла, сціхла наша вулка.
А як толькі сціхла вулка —
Зноў ударыў бубен гулка,
Звонка выгукнуў гармонік,
Заіржалі ў цуглях коні,
Сотні ног затупацелі,
Песні вулкай паляцелі,
І бягом да клуба людзі:
— Гэй, сяло, вяселле будзе!
У калгасным клубе новым —
Жаніха, нявесту ў круг:
Ну-тка, Люба Васількова,
Ну-тка, Пеця Карнавух,
Абніміцеся, прайдзіцеся,
Ды паволі, пакрысе
Прад людзямі пакажыцеся,
Хай пабачаць вас усе,
Хай пабачаць, прывітаюць,
Каб вы помнілі штодня,
Каб прыгадвалі, якая
Ў вас вялікая радня;
Для такой радні
Трэба пастарацца:
Сердаваць — ні-ні!
Толькі мілавацца,
Ды гадоў не ўпусціць,
Ды дзяцей узрасціць,
Ды любіць і любіць,
Ды шчаслівымі быць!..
Людзі ў крузе шумным, цесным
Маладых вядуць вачмі.
А жаніх каля нявесты
Б’е паклоны прад людзьмі.
І направа паклон,
І налева паклон.
— Малайчына, Карнавух!..
— Трактарыст, трымай фасон!..
— Хлопец добры, што й казаць...
— Дый нявеста на пяць!..
— Піяністка сама...
— Лепшай тут у нас няма...
— І прыгожая якая...
— А пагляньце — як ступае...
— Гэта будзе вартай мужа...
— Муж з такою не затужа...
— Малайчына, Карнавух!..
Так людскі гамоніць круг,
Так пачціва прамаўляе,
Так на вернасць бласлаўляе,
Як сваіх дзяцей,
Маладых людзей!..
Раптам нехта крыкнуў:
— Слава!
— Слава, слава маладым!
— Слава! — сыплюць кветкі справа.
— Слава! — злева кветак дым.
Маладым па кветках чыстых,
Па іскрыстых, па агністых
Неяк боязна ісці.
А над імі галасіста:
— Слава вам ва ўсім жыцці!
— Хай вам годы неўзаметкі!
— Хай, як кветкі, вам сям’я!..
Кветкі, кветкі... Кветкі, кветкі...
Кветкі кідаю і я.
Я крычу з другімі: — Слава!
І, напэўна, ўпершыню
Адчуваю тое права
На вялікую радню,
Для якой — ні-ні! —
Клятва непарушная!
Кліча ў ясныя дні
Толькі згода слушная,
Кліча к добраму прытулку,
Дзе так добра дружыцца...
Зноў ударыў бубен гулка —
Уся вёска кружыцца!
1963