У два званочкі ценькнулі
Пеначкі ў кустах:
— Услаўце, ўслаўце дзень свой,
Што кветкамі прапах.
Сінічкі аж зайшліся:
— Мы згодны! Мы ўзраслі —
Пад сонечнымі высямі
На любай нам зямлі.
А дзяцел, бы з пячаткаю
Сеў сакратар на сук:
— Так-так! Усё ў парадку! —
Выстукваў: — Тук-тук-тук...
І так, што аж пад росамі
Прыўзняўся кожны ліст,
Гучаў з радоў бярозавых
Івалгавы свіст.
І кнігаўкі галёкалі:
Кі-гі! Ура! Кі-гі!..—
Так дзень узнёсла, лёгка
Спяваў вясновы гімн.
І столькі нёс ён сілы,
Што ў гушчары каршук
Стаіўся, склаўшы крылы,
І сох, бы чорны крук.
Ён знаў: няма дарогі
Яму з крылом ліхім,
Дзе смела, без трывогі
Жыццё пяе свой гімн!
1963