На маёвым дасвецці,
Ледзь толькі лістотай клейкаю
Зашавеліць
Раніцы пястун-вецярок,—
Неадольная сіла
Мяне падымае нейкая,
І наперад кліча,
І скіроўвае зрок
і крок.
Я і так ніколі
Не жадаў ад жыцця адасобіцца.
А сягоння
З вітаннем
Да кожнага іду акна.
Дык што ж гэта робіцца?
Што ж гэта з намі робіцца?
І чую ўрачысты голас.
— Гэта ўладарыць вясна!
Вясна!
Губы ніхто не падсалоджвае,
А яны — мядовыя.
Сэрцу ніхто не падказвае,
А яно — пяе.
Вочы ніхто не падсіньвае,
А яны — васільковыя.
Думам ніхто не загадвае,
А думы на маршы мае.
Іду, ўсхваляваны,
Да людзей скіраваны
крокі мае.
Праз вясну
Адрасую
Усю сваю веру сябрам:
Што бясконца
У сонцы
Будуць аблокі высокія,
Што ніколі
Злосным
Над намі не веяць вятрам.
Вось і дзень ужо новы
Маёвы
На ўсходзе праменіцца.
І вось у калонах
Мільённых
Ідзём у святочны марш.
І хто нас ні ўбача,
І хто ні сустрэнецца,
Адчувае
І сэнс нашай явы,
І сэнс нашых велічных мар!
1961