Спачатку нам свой шчыры спеў
Няслі вятры на перавалах,
А восень са стагодніх дрэў
Званы лісцвяныя скідала.
У высачэзных трысніках
Крычаў прыветна птах да змогі.
І срэбра
бурная рака
З вышыняў сыпала пад ногі
Ды рассцілала з хваль дыван.
А потым,
як жывую мару,
Нам паказаў Таджыкістан
Свой дзіўны вечар у Гісарах.
Ён цвету ружаў веснавых
Празрыстай тонкай павуцінай,
Як чараўнік, у нейкі міг
Акрыў вяршыні і даліны.
Затым са спрытам мастака
У веснавы малюнак гэты
Адным узмахам
уваткаў
Ніць фіялетавага цвету.
І не чакаючы, калі
Ускрыкнем мы ад захаплення,
Раптоўна аж на ўсёй зямлі
Паклаў сталёвыя адценні.
Пасля, як быццам незнарок,
Усё змяшаў
і прад вачыма
Стаў разліваць дрыготкі змрок,
Ахутваць даль блакітным дымам.
А каб з вачэй зусім не знік
Адбітак ружаў каляровы,
Ён запаліў
высокі пік
Па-над зямлёй агнём барвовым,
І бляск у высі зіхацеў,
А ўнізе горы ў сінь танулі.
З такой тканіны я б хацеў
Пашыць святочную кашулю!
І вось тады,
як пад дутор1
Плыве таджычка ў вольным танцы,
Мільгнуў, паплыў па схілах гор
Мільён агнёў электрастанцый.
І нам здалося: гэта ўзнёс
На горы Крэмль свае рубіны,
Каб азараць шляхі і лёс
Цудоўнай брацкае краіны.
1947
1 Дутор — музычны інструмент.