Кароткі, як уздых самоты, верш.
Жаночы шэпт —
Не! — крык душы пра вернасць...
І я пісаў пра вернасць...
А чаму цяпер
Адчуў, прызнацца,
Слоў былых мізэрнасць?
Ці я не тое вернасцю лічыў?
ЦІ я не тое бачыў і прарочыў?
Ці, можа,
ў светлай вернасці жанчын
Ёсць іншы зрок —
ад роспачы жаночай?..
Чытаю верш і ў полымным радку
Так многа чую шчасця...
хоць яго яшчэ было так мала
І хочацца пацалаваць руку,
Што гэты верш
з крывінак сэрца
ткала...
1975