Падыміце тую вежу,
Тую вежу, як мярэжу,
Падыміце тую вежу,
Ды няхай вышэй імкне.
Тую вежу над дубровай,
Што пад хмаркай папяловай —
Сіняй хмаркай папяловай —
Стала марай для мяне.
Падыміце, падыміце
Вежу светлую ў блакіце.
Вежу светлую ў блакіце —
Усю ў сонца прамянях.
Не магу я без той вежы,
Без той вежы, як мярэжы,
Не магу я без той вежы
Аб наступных думаць днях.
Можна жыць без ласкі, чараў,
Без літаўраў і штандараў,
Без струны салодказвоннай,
Што бяссмерце нам пяе.
Але нельга жыць без мары,
Без святой, бясконцай мары,
Без трывожнасці ў той мары,
Без прачыстасці яе.
Нельга дня пражыць без высі,
Без хаця б маленькай высі,
Дзе для кожнага ўзняліся
Свае сонца і вясна.
Падыміце ж, падыміце
Вежу светлую ў блакіце,
Вежу светлую ў блакіце —
Стала марай мне яна.
1981