Наліў мне таварыш
Шклянку віна.
І выпіў я шчыра
Віно ўсё да дна.
І толькі я выпіў
Тое віно —
Што нарабіла
Са мною яно!
Здалося мне раптам,
Што я капітан,
Вяду карабель,
А наўкол — акіян.
Праз цемру —
адно толькі
Зорка міргне,
А хвалі гайдаюць,
Кідаюць мяне.
І ўсё ж прабіваўся
Я ўперад як мог.
І думаў вось так
Без ніякіх трывог:
Калі капітан я
І ўперад плыву,
Дык што мне над нечым
Ламаць галаву,
Напэўна ж, зямля
Ад мяне не ўцячэ?! —
Я гэтак падумаў...
І... выпіў яшчэ...
Не ведаю, як я
Дадому прыйшоў.
А дома я
сумную
Маці знайшоў.
Я з ёй гаварыць тады
Здолеў ледзь-ледзь.
І цяжка
назаўтра
Было зразумець,
Чаму яна кажа:
— Ты не капітан,
Бо ўеўся ў тваю
Галаву дурнап’ян,
Ты не капітан,
Ты — стары карабель,
Што страціў напрамак
І ўсеўся на мель...
1959