Мне, што б там ні стала,
Патрэбен ландыш...
Ну няхай хоць маленькі —
Светла-зыркіх хоць вочак з пяць...
Мне сказалі:
Далёка на схілах
Цянь-Шаняў і Андаў
Ужо расцвілі яны.
А мне...
Як мне адтуль іх узяць...
Людзі, людзі, паверце! —
Мне, што б там ні стала,
Патрэбен ландыш!..
Дзе каб радасць і сонца
І лятунку вясновага рух...
Прынясіце — прашу вас! —
Хто яшчэ здольны па ласку —
прынясіце мне ландыш
Для самых спрацаваных
У свеце рук.
Мо адзін толькі бог
Ды зямля, наша маці,
дарэшты і ведаюць,
Як гарэлі
на гэтых руках
Самацветаў агні —
мазалі...
Колькіх яны
з самай шчыраю ласкай
Ратавалі ад бедаў,
Колькі яны і чаго
перамылі
і перарабілі
На нашай святой
і прывабна найгрэшнай зямлі!
Я ляжу, бы ўваскросшы,
Як пасля штурмавога налёту,
Прыкаваны да ложка
Кулямётам інфарктнай чаргі.
І яны,
гэтыя добрыя рукі,
рукі бясконцай работы,
турботы
і цёплай пяшчоты
Абмываюць мяне,
Саграваюць мяне,
Пояць сокам лагоды
з халадком мацярынскай тугі...
Як хацеў бы я зараз
Дацягнуцца да іх,
пацалункам аддаць
і пашану сваю ім, і радасць...
Як хацеў бы!
Ды сэрца
Сумна просіць: ляжы, не дабі, не скрышы...
А сягоння ж свята...
Такое свята!..
Прынясіце ж мне, людзі,
хоць маленечкі ландыш —
Для найчысцейшых у свеце рук
І найсвятлейшай у свеце душы!
1979