Вожык згроб ігліцу і заснуў,—
Цёпла спаць
з маленства ён прывык.
А за ноч —
пад самую сасну
З-пад ігліцы
вылез баравік.
Накалоў аб вожыка свой твар,
Адхіснуўся,
войкнуў на ўвесь бор.
Аж здалося —
быццам на пажар,
У звон з медзі
ўдарыў мухамор.
Вожык нездаволена праз сон
Чмыхнуў,
ды ізноў пайшоў па сны.
І салодка
сніў у снах тых ён
Самы смачны ў свеце
пах грыбны.
1983