Вуды бяру,
Кошык лазовы бяру,
З хаты бягу, будзячы крокам зару.
Светлы мой шлях —
Да жураўліных заток.
Ёсць сярод іх ціхі аерны куток.
Ў цёмнай вадзе
Штось выглядае вярба.
Колькі мне слоў тут падказала журба!
Колькі гадоў
Тут свае думы я ткаў,
Сонечны дом свой збудаваўшы між траў.
Дом мой звініць,
Плешча, ўздыхае, пяе,
Жыць без турбот мне не дае, не дае...
Ціха закіну
Вуду ў гуллівы струмень.
Хай мне дастане мару і песню на дзень,
Хай мне збярэ
Гукі лугоў і глыбінь,
Хай прынясе ў сэрца вясновую сінь.
Хай са мной будзе
Радасць блуканняў сама!..
Не, недарма рэкі цякуць, недарма...
1963