Справа ў тралейбусе гэта была,
Быць жа і ў іншым месцы магла...
Статны, гадоў пад паўсотню мужчына,
Чынна, паважна, ў тралейбус зайшоў...
Што ж, ну, зайшоў...
Ды стаяў тут хлапчына
Сярод такіх жа, як сам, малышоў.
Дзіва нямнога — ці мала іх носіць,
Жвавых, вясёлых, па горадзе ўсім?..
Толькі мужчыне чамусьці здалося,
Што пасміхнуўся хлапчына прад ім.
«Дзядзя» адчуў да сябе непавагу.
Здзек! Проста ў твар — ды грымаснічаць так!
— Ах ты ж,—
ён крыкнуў з бязмежнай адвагай.—
Ах ты ж, смаркач, валацуга, лайдак!
Гэта такому вас вучаць у школе?
Дзе ты знаходзішся? Хто ты такі? —
«Дзядзя» злаваўся ўсё болей і болей,
Позіркі гнеўна кідаў у бакі...
— Хопіць,— сказаў яму хтось.
— Не, не хопіць
Я яшчэ ў школу пайсці з ім магу!..
Жаласна тут праказаў яму хлопец:
— Дзядзя, ты мне наступіў на нагу!..
1954