Чужыя мне далі,
Прысады і гоні.
Чужыя мне рэкі,
Лугі, абалоні.
Чужыя мне — неба,
Дарогі і сцежкі.
Чужыя — лятункі,
Трывогі-няўцешкі.
І боль, і клапоты,
І вочы з тугою —
Усё не маё тут,
Усё мне чужое!..
Чаму ж я для іх
Перайшоў свае межы?..
Лугі Наднямоння,
Лясы Белавежы?..
Чаму для чужога
Сябе не шкадую,
Хоць знаю — магчыма,
За іх і памру я?..
Таму, што я воін
На свеце адзіны —
Сын маці пяшчотнай,
Савецкай Радзімы.
Таму, што суровай
Парой баявою —
Сцяг волі ірдзее
Над светам са мною.
Я вярнуўся з вайны.
Што ж ты брата не стрэла, Марыся?
Маці слёзы глытае:
— Сынок, не журыся...
Ціха... Ціша і боль...
Я пайду — ля магілы прысяду.
За ракою ляжаць у варонках
Дубенскія ляды.
Ніцма ўпалі па луг,
як салдаты, дубы векавыя.
Толькі яблыні-дзічкі
ўздыхаюць над імі жывыя.
З іх зрываюць вятры,
бы тужлівыя ўсмешкі, пялёсткі
І нясуць над знявечаным полем
да нашае вёскі.
І ляцяць тыя ўсмешкі,
ляцяць, шалясцяць над табою...
Снег вясны... Помніш, мы
разышліся таксама вясною.
Вось і той талісман,
што на шчасце ты мне падарыла.
Вось і сам я. А ты...
Груд зямелькі шыпшына укрыла.
Ціха... Дзічкі ўздыхаюць —
з жальбою гукаюць на ўзлессі:
— Марыся... Марыся...
— Вярніся...
— Прыйдзі
Адгукніся хоць песняй!
1944