З глыбінь прыйшла, з глыбінь прынесла
Нязмоўклы, думны, чысты звон
Рачулка, ціхая, як песня,—
І мне душу трывожыць ён.
Мігцяць, гамоняць срэбра пасмы,
Бруіць на жвіры плынь вады.
І што ты б’ешся так, нязгаслы
Лятунак мой, завеш куды?
Куды бяжыш, з якім пытаннем?
Які вячысты бачыш знак?
Няўжо ты нейкае вітанне
Пачуў, якога мне не знаць?..