А хіба зямлі гэтай «дзякуй» не скажу?
А хіба яна мяне чамусь не навучыла?
Навучыла, навучыла! —
Сто разоў паклон аддаць Сажу!
Навучыла, навучыла!
У душу сяброў глядзець
пяшчотнымі вачыма.
А хіба зямлі гэтай «дзякуй» не скажу?
А хіба яна ў душы ні знаку не паклала?
Ой паклала, ой паклала! —
У мільён разоў мацней тужыць,
па чым тужу!
Ой паклала, ой паклала! —
Даражыць святлом зямлі,
дзе маці калыхала.
Пацалую вербаў дым і сіні гром,
Пацалую горкі пыл сцяжын паміж жытамі.
Над сівымі чаратамі
Узыду вясёлкавым багром,
Пад вясновымі вятрамі,
Калі трэба майму краю,
стану кропляй, стану роскай
над лістамі.
А яшчэ і каменем, і жвірам стаць магу,
Пакладуць няхай мяне ў падмурак мураваны.
А адтуль, усхваляваны,
Увальюся ў веснавы глыбіняў гул.
А яшчэ,— зачараваны,
Стаць гатоў дарогай —
хай ідуць па мне нашчадкі
ў шлях наканаваны.
Не пытайце ж, дарагія, як пісаўся гэты ліст.
За туманам, за кляцьбой, за рогатам Гудзона —
З ціхім шэптам, з ціхім звонам
Лепш няхай у гэту хвілю ўбачу
любых меж абрыс,
Лепш душою улюбёнай
Хай пачую ў гэту хвілю
песню дзеда —
Як ляцеў казак з палону...
Лістапад 1969,
Нью-Йорк