Застанецца толькі гэта
Назаўжды і да канца:
Водар сонечнага лета,
Пах суніц з твайго карца,
Шум разгневанага дуба
Пад маланкай, як мячом,
Ды твой шэпт,
спалох твой любы
З сіняй іскрай над плячом.
Застанецца сум раптоўны
Перад сцежкай баравой,
Сум расстання,
што, як поўня,
Празвінеў па-над травой,
Застанецца ліст барвяны,
Лёгкі, ў жылках, бы жывы,
З той сцяжыны,
з той паляны,
Дзе, як віцязь, дуб сівы.
Дзеля гэтых скарбаў родных,
Колькі жыў
і колькі мог,
З ціхай зоркай
пуцяводнай
Узыходзіў па парог.
Дзеля іх — з апошняй змогай
І пад кронаю ўздыхну
І, прыкрыўшыся дарогай,
Між карэннямі засну...
1968