Для таго каб менш табе
стамляцца,
У зеніт кіруючы жыццё,
Я нярэдка быў вегетарыянцам,
Прабіваўся
Дзедаўскай куццёй.
Што куцця?! Я знаў і не такое!
Я скарынцы рады быў парой,
Робячы свой век сваёй рукою,—
Проста чалавек, а не герой.
Я насмерць
З гарачай смагай біўся
На вялікай
Дзён маіх сяўбе,
Бо перад вачмі з’яўляўся ты ўсё,
І тварыў я з думкай пра цябе.
Я на ўсё прыдатны, ўсё адолею,
Ўсё перажыву, перацярплю.
Толькі каб не ўдарыў ты мне болем
За маё адданае «люблю».
Не сказаў бы, час перабіраючы
І сустрэўшы сказ і пра мяне:
— Ну й дзівак жа! Меў сухі акрайчык,
А ў жыцці
Душою камянеў...
Знай, дружбак, мой будучы нашчадак,
Той акрайчык быў не драбяза.
Ў ім жыла
Гадоў і веку радасць
І мая суровая сляза.
І калі ты ў шчасці будзеш велічны
І ўзляціш да Марсаў і да Вег,
Дык успомні ўсіх, што сёння мелі
Мазалі як гонар, а не грэх.
Помні ўсё, што ростані прабіла,
Каб цябе па-новаму ўзлюляць,
Праўду,
Што свяцілася рубінам,
Працу,
Дарагую, як зямля,
Слова, што ў любой нягодзе грэла
Кожную пакутную душу,
І вось гэты нават ліст нясмелы,
Што табе, сумуючы, пішу.
1964