Гэта было ля далёкай,
ля польскай ракі, каля Віслы...
Гэта на ціхай раўніне
на светлым на полі было...
Калі я ачнуўся і рану
гарачай рукою заціснуў,—
Наўсцяж прамяністае неба
кудысь нада мною плыло.
Кацілася весела ўдалеч
высокая ў хвалях пшаніца,
І ярка
чырвоныя макі
на полі пшанічным цвілі.
А паміж макаў ляжалі
і к сонцу вачыма, і ніцма
Сябры мае ўсе,—
і пялёсткі
зляталі на іх шынялі.
Сябры, як чужыя, глядзелі
на светлае поле, на макі,
На кроў з-пад маёй гімнасцёркі,
што густа шклянела на ёй.
І мне ўпершыню стала страшна,
і я ўпершыню там заплакаў,
Ком слёз па-мужчынску глытнуўшы
у той адзіноце сваёй.
Але дзесь за полем грымотна
ударылі раптам гарматы,
І ў голасе іхнім пачуў я
ратунак сабе і загад.
І паміж макаў патроны
сабраў для свайго аўтамата,
І ўбачыў сяброўскія вочы —
прыхільна ажыў іх пагляд...
На полі далёкім ля Віслы
той шлях, што агнём быў прастрочан...
Дзе вера вяла мяне ўперад,
што месца ў страі йшчэ знайду...
Адтуль, з таго поля, дагэтуль,
сяброў сваіх помнячы вочы,
Па клічу салдацкага сэрца
далей ад самоты іду...
1981