Спявае «Зялёны дубочак» мне
Смуглявая Фаціма,
Хоць тут,
у спякотнай яе старане,
Нідзе ні дубочка няма.
Голасам звонкім, як спеў ручая,
Выводзіць няўмела яна
Песню аб нашых дняпроўскіх гаях,
Дзе зараз, напэўна, вясна.
І радасна сэрцу і сумна чамусь.
І я ёй кажу: — Пастой,
Ты чуеш —
гукае здалёк Беларусь,
Каб ты там была са мной.
Там гэтак вясною чаромхі цвітуць
І гэтак крыніцы звіняць,
Што песні самі з сэрца плывуць
І іх нічым не суняць.
А як зіхацяць балоты, калі
Успыхнуць хусткі рабін,
А водар які ад свежай раллі,
Як пахне
чабор ад сцяжын!
Злятае расінка з тонкіх расніц,
І кажа мне Фаціма:
— Паслухаць напеў тваіх чыстых крыніц
Даўно я хацела сама.
Але ты пачуй, якой ласкай нясе
Ад нашых высокіх гор,
Глядзі, ў якой яснай ляжыць красе
Зямля мая ў бляску зор.
Ці можа, скажы мне, на міг хоць з ёй
Расстацца нат думка мая?
І я змаўкаю. З такою зямлёй
І сам не расстаўся б я.
1947