Зялёным сном заснула жыта
Пад палавеючай зарой.
I сумны я стаю,
нібыта
Ты — зорка, там, за той гарой.
Ах, гэта жыта, дым над кручай,
Мой любы водар палявы!
Няўжо ўсё будзе немінуча —
Усё міне?..
Што быў жывы,
Чакаў цябе, чаканнем дыхаў
І прагнуў дзіва на дваіх...
— Было... — прад смерцю ўспомніш ціха. —
Святло...
Святло вачэй тваіх!