Зямля ўзарвецца страшным громам,
Асядзе ўсцяж пякельны пыл,
І ўсё...
І свет, такі знаёмы,
Замрэ без енкаў і магіл.
І ўсё, што бралі і любілі,
Пагасне ўраз...
Але нашто,
Нашто мне знаць пра тыя хвілі
І думаць сёння пра нішто!
Я жыць хачу, хачу смяяцца,
Я прагну — значыць, я магу!
І ўсё ж...
Таму, відаць, і сняцца
Мне ў хмарах кветкі на лугу...