За Сажом дзесь,
дзе вербы ў смузе патанулі,
Адгукнулася ціха зязюля зязюлі.
— Гэй вы, сёстры,
мо скажаце, колькі мне жыць
Колькі лет
Краю роднаму
Песняй служыць?..
І ледзь кліч мой прайшоў
па барах, што ўзнялі,
Як крамлі, свае вежы да сіняе высі,
Галасы ўсіх зязюляў бацькоўскай зямлі
Да мяне данясліся.
Разлягалася ў ростанях рэха кування
Ды плыло ўдаль, да мора,
— вясновай ракой,
І душа абуджалася пошчакам раннім...
Край ты ласкавы мой!
Калі даў ты мне лёс — столькі ў свеце пражыць.
Дык для шчасця твайго
Толькі буду служыць!
1946