Ах, лес, лес,
Што ты мне спяеш?
Я спяю табе,
паслухай,
Пра завею-завіруху,
Пра дзіцячы смех,
Ды пра санак бег,
Ды пра ўсё,
што ў снежнай белі
Мае дрэвы нарыпелі...
Гэта песенькі — не байкі,
А лясныя самаграйкі,
Ты іх слухай — не хавай,
А другім перадавай.
Спачатку сыпала, як шротам,
Завея
Снегам з вышыні.
Затым круціла над балотам
Кудзелю белай чысціні.
Ля гонкіх сосен ніткі прала
І кросны ставіла пасля.
І вось —
глядзі, чаго наткала:
Снягамі свеціцца зямля.
Сняжынкі ветрыкам узвее —
Зямля гарыць,
што самацвет.
А прыйдзе новая завея —
Яшчэ святлейшым стане свет!
Аж з Паўночы прынёс
Тонкую ільдзінку
І паклаў Дзед Мароз
На ручаінку.
Пад ільдзінкай —
дзіва, й годзе
Ліст звініць апалы.
І здаецца, хтось заводзіць
Песню пад цымбалы.
І на рыбы — сон,
І на травы — сон
Аж да цёплых дзён,
Да вясновых дзён.
А сягоння, зіма,
Не маўчы, зіма,
Ты павер, зіма,
Я люблю цябе!
Быццам тонкія шнурочкі —
Чые ў лес вядуць слядочкі?
Пад бярозай — скок-скок —
Жоўты вывернут лісток,
Пад арэшынай —
шкарлупка,
Каля дуба —
моху купка,
Ля ялінкі —
Шалупінкі,
Журавінкі,
Як слюда...
А далей —
...бяда, бяда:
Бегла стомленая мышка,
Цёмна-бурая манішка,
Бегла горачкаю ўніз,
А за ёю —
хітры ліс.
Хутчэй, мышка, да нары,
Бо загінеш без пары!
Гонка, гонка, з горкі, з горкі
Санкі коцяцца мае.
Снег іскрыцца, снег смяецца,
Снег пад полазам пяе.
Гэй, мацней трымайся, дружа!
Вось дык лёт, вось дык лёт!
Трах-ба-бах! — і цераз дрэва
Мы куляемся ў сумёт.
Устаю, шукаю сябра:
— Ты куды, браток, залез? —
А навокал — звонка-звонка
З нас смяецца зімні лес...
Я тут паставіў палачку —
Арэхавы кіёк.
Пад гэтай гурбай снегу
Спіць мой гадок-дубок.
Вясной, як снег пад сонцам
Спаўзе на жаўтапёс,
Прыйду сюды, пабачу,
Хто болей з нас падрос.
1963