Самым хвалько
Ў цэлай сельскай акрузе
Быў абяцальшчык
Па прозвішчу Зюзя.
Кожнай вясной,
Перад працаю новай,
Ён не скупіўся
На гучныя словы,
Дзе ні бываў —
Як герой, уставаў,
Шчодрыя ўсцяж
Абяцанні даваў:
— Верце вы мне,
Ў самым хуткім я часе
Пераіначу
Ўсе справы ў калгасе.
Як старшыня,
Не сцярплю я канфузу,
Лепшую ў краі
Ўзрашчу кукурузу.
Будуць кармы —
Дык я й статак падвою,
Ну і, вядома,
Ўздыму і надоі,
Я ўзбагачу,
Я наладжу, дагледжу,
Я пабудую,
Без працы не ўседжу...
«Я» ўсё ды «я» —
Гэтак ён кіраваў,
Гэткія ўсцяж
Абяцанні даваў.
Даўшы ж усім
Абяцанняў з паўтоны,
Ўраз пачуваў сябе
Зюзя стамлёным,
Прагна шукаў
Усялякіх прычынак,
Каб, не чакаючы,
Мець адпачынак.
Сіл, маўляў, шмат
Ён «растрачвае», «шчыры»,
Хай жа ў далейшым
Не спяць брыгадзіры,
План у іх ёсць,
Дык і што кіраваць,
Самі хай вучацца
Тэмпы «даваць»...
Ох жа і зух
Старшыня гэты Зюзя!
Людзі здзіўляюцца
Ў цэлай акрузе,
Людзі смяюцца:
— Вось гэта фасон! —
Даў абяцанні —
І пад парасон!..
Ўсюды кіпіць
У нас праца па краі.
Велічны ўзняўся
Паход за ўраджаі.
Ў добрых калгасах —
Парадак, дастатак.
Ёсць і кармы,
І дагледжаны статак.
Там старшыня
Як дае абяцанні —
Зараз жа дбае
Аб іх выкананні.
Сілы людзей
Размяркоўвае строга,
Сэрцам гарыць,
Каб была перамога!..
Ну, а што ў Зюзі?
Што Зюзю ўдалося?
Лета мінае,
І вось яна — восень.
Ні кукурузы,
Ні сіласнай вежы.
Статак раве,
Бо застаўся без ежы.
Ды і не дзіва,
Чаму тут здзіўляцца:
Зюзя хацеў
Сябе ўславіць без працы.
«Ох жа і зух
Старшыня гэты Зюзя!» —
Людзі смяюцца
Па ўсёй па акрузе.
Людзі смяюцца:
— Вось гэта фасон!
Браў абяцанні
І спаў сабе ён!..
Смех яно смех,
Толькі вось што падкрэслім:
Зюзя, на жаль,
Яшчэ й сёння ў тым крэсле,
Ходзіць яшчэ
У высокім ён званні.
Зноў, відаць, прагне
Даваць абяцанні.
Паабяцае
Сем корабаў з лішкам,
Дый захрапе
Па суседству з кілішкам...
1960