Знаю, знаю, лёс твой
не салодкі —
Прыгажуняй знацца на зямлі.
Прайдзісветы ў бліскаўках-бразготках
Кругам цябе цесным
абнялі.
Часам штось шапнуць няўзнак
на вуха,
Часам — вокал
з галасам гудуць.
Злоснай плёткай, звадай-пацярухай
Цягнуць крывадушную нуду.
Ты тады згадай бары, паляны,
Сцежкі нашы, лёгкі пасашок.
І, як заклік цуда-талісмана,
Ціха ўспомні:
«зайка» і «пушок».
Ім не зразумець, якая сіла
Ў гэтых словах і адкуль яна.
На якія подзвігі ўскрыліла
І каго —
нібы сама вясна.
«Зайка, дзе ты?» — запытай таемна.
І, каму належыць гэты кліч,
Нават з цемры пекла пад’ярэмнай
Да цябе, да любай, прыляціць...
1979