Дзе б ні ішоў я: праз лес, па палях, па балотах,
Бачная зводдаля, проста над снежным пагоркам
Ноччу гарэла, іскрылася ў белых сумётах,
Клікала ўперад з пасёлка зарэчнага зорка.
Дыхалі сіверам, сыпалі шротам разлогі,
Вылі завеі, ды я не збіваўся з дарогі:
Хай хоць на міг у акне мая зорка заззяе,
Ведаю: сэрца дзявочае шчыра чакае...
Толькі, напэўна, сябе я запэўніў задужа,
Толькі, напэўна, калісь пабаяўся я сцюжы,
Вечарам ціхім аднойчы за рэчку я глянуў
І, хоць не верыў, трывогу адчуў нечакана...
Дзе ж мая зорка?
— А ты ці не чуеш, юнача,
Грае гармонік, і моладзь вясёлая скача,
Песню вясельную звонка выводзіць музыка,
Вунь — павярніся да вёскі суседняй, зірні-ка...
Гучная песня ляціць бестурботным палётам.
Нібы ў праменнях, іскрацца навокал сумёты.
Як незнаёмаму,
зорка здалёк мне міргае.
Боязна сэрцу
слова пачуць: — Дарагая...
1953