Пакланіліся берагу, напіліся вады,
Закурылі, успомнілі маладыя гады.
Патужылі, як маецца... Што ж, не
вернеш назад...
Падняліся і рушылі на агні кананад.
Праз варонкі, ля могілак, па крывавай
расе.
Кожны ўзважыў і вызначыў, што ён
катам нясе.
Кожны ведаў, бо вынасіў гэту мару
ў бядзе,—
Дзе ён немца апошняга прад сабой
пакладзе.
А за імі вялікая і святая зямля
Сонцам раны залечвала
без пакут, спакваля.
Залівалася краскамі, што даўно не
цвілі,
Найчысцюткімі зернямі засявала палі
І, расой ападаючы на суквецці бяроз,
Песняй жаўранкаў славіла дзіўны свой
лёс.
1943