Што ты здзіўляешся,
Што я часам хмурны стаю,
Што я часам іду,
Павесіўшы галаву?
Што ты здзіўляешся,
Што я часам сумна пяю,—
Я ж жывы, братка,
Я жыву.
Што ты здзіўляешся,
Што я часта гневам грымлю,
Што я часта і сам
Агонь на сябе заву?
Што ты здзіўляешся,
Што я кволым быць не цярплю,
Я ж жывы, братка,
Я жыву.
Не здзіўляйся, брат,
Ні суровым словам маім,
Ні трывожнасці той,
Што ўрываецца ў песень канву;
Мы ж з табой, братка,
На жывой зямлі стаім,—
І для жыцця, братка,
Я жыву.
Жыву для радасці,
Для вясёлага смеху жыву,—
А гэта рабіць
Не лёгка, знаеш і сам.
Таму не здзіўляйся, брат,
Калі часам струну парву,
Калі і сэрца
Парву напалам.
Аднаго, браце мой,
Не змагу ніколі нідзе:
Па жыццю плыць,
Як плыве пясок на траву,
Не змагу адсвечвацца,
Як жоўты ліст у вадзе.
Не змагу, братка...
Бо — жыву...
1962