Краёк фіранкі, адхініся, —
І ўбачу я здалёку зноў:
Сядзяць, нібы з акном зрасліся,
Дзве сіраты — і Дзень, і Ноч.
Здранцвелі дужкі акуляраў,
Схапілі слых у кіпцюры.
Яна — з такім балючым тварам
І ў марсіянскім каптуры.
І ён з цыгаркай засмактанай
Ды з кульбай чуйнаю ля ног.
Адным акенцам паяднаны,
Як шыбы дзве, — і Дзень, і Ноч.
Два ціхія радкі жалобы
Што лівень нават не размыў.
Пасля працяглае хваробы,
Пасля працяглае зімы.
У коміне рагочуць чэрці,
Ажно трасецца саганок.
Не разарваць іх нават смерці,
Яны зрасліся — Дзень і Ноч.
А вочы быццам ашклянелі —
Ні парушынкі, ні слязы, —
Як ля самотнае пасцелі
Два для малітвы абразы.
Зіма разгорне ліст паперы.
Ён белы летам і вясной.
Даўно забыліся на дзверы,
Ёсць толькі вечнае акно.
Адчайна стогне бор настылы,
І праяўляюцца знарок
Два белых твары
негатывам
На плёнцы шэрае старой.
Праз свет увесь,
праз успаміны,
Як зданні, услед ідуць за мной
Дзве кропкі,
дзве мае слязіны,
Дзве далячыні — Дзень і Ноч.